Een professional organizer over jouw eigen vloer, in je eigen huis.
Dat is wel een interessante ervaring kan ik je nu vertellen.
Al een aantal weken had ik last van de grote hoeveelheid spullen in mijn kleine werkkamertje en besloot ik de vrije dagen rond Hemelvaart die kamer te willen opruimen. Ik wil namelijk zo graag een plek om rustig, maar ook snel en effectief te werken. Mijn hoofd zit boordevol plannen voor mijn bedrijf, maar de dagen zitten tegelijkertijd overvol met klanten, boekhouding, leuke Facebookberichten maken, etc..
En steeds heb ik het verlangen die onlinetraining te maken, maar het voelt voor nu steeds te vol. Teveel taken, teveel spullen, teveel …. Ja, wat is het?
Teveel ideeën, teveel werk en te weinig focus?
En toen kreeg ik een opdracht voor mijn opleiding tot senior professional organizer: jezelf laten organizen om te ervaren hoe dat is. De exacte opdracht heb ik nog niet binnen, maar ik kon niet wachten om direct aan de slag te gaan. Juist ja, in het Hemelvaart weekend.
Zo heb ik een collega gebeld, Monique, en gevraagd of zij het leuk vond om mij meer overzicht te geven. Zij heeft een andere basisopleiding gevolgd en ik was heel benieuwd naar haar methode. Maar eerlijk gezegd is het altijd heel prettig om tijdens intervisies bij haar thuis te zijn, smaakvol, rustig en overzichtelijk. De ideale persoon om mee aan de slag te gaan vond ik.
Wat me direct opviel na het afspreken van de datum was dat ik al in de nadenk-stand kwam. Eigenlijk die stand, waar ik het vorige blog over geschreven had. De stand van in een kamer eerst alleen kijken, voelen en nog niets doen. Geleidelijk kwamen er steeds meer wensen en ideeën omhoog.
Ter voorbereiding ben ik naar Ikea gegaan en heb daar een afsluitbaar ladenkastje gekocht en rondgestruind tussen allerlei opruimoplossingen. Het overbekende houten opruimkastje gekocht, maar nog niet open gemaakt. Misschien vond Monique wel dat ik het heel anders moest oplossen.
Zelf zeg ik altijd tegen een klant dat die zijn huis van tevoren niet moet opruimen. Anders kan ik immers niet zien waar die ander tegenaan loopt.
Oeps, dat is eigenlijk wel al een heel moeilijke opdracht. De losse papieren op mijn bureautje laten liggen ging nog wel. Maar ik vond toch echt dat er boven en beneden gestofzuigd moest zijn, alle toiletten gepoetst, de kamer gezellig opgeruimd, alle rondslingerende spullen opgeruimd. Ik was al bijna doodmoe voor ze kwam.
Ik vond sowieso dat ik niet zo fit was als ik me in mijn dromen over die dag rond Hemelvaart. Ik was moe, had een vage hoofdpijn, zou ik wel kunnen opruimen? Achteraf denk ik, smoesjes. Ik vond het gewoon spannend.
Het was prachtig weer dus we begonnen met koffie in de tuin.
Op naar boven en Monique begon vragen te stellen en opdrachten te geven. Pak die spullen maar van je bureau, dan ga ik je laten zien hoe je die spullen om kan zetten tot acties. Ik raakte enigszins in paniek. Maar dat wilde ik toch niet, ik wilde toch gewoon net zo’n mooi en stijlvol plekje als bij haar. Helemaal vergeten was ik dat ik haar had gevraagd mij haar methode van organizen te leren.
Maar omdat ik me had voorgenomen me aan het proces over te geven en haar vol vertrouwen te volgen, besloot ik niks te zeggen. Ik leerde alles wat in die -kleine- stapel lag om te toveren tot een actie. Ja geloof me, het was echt een kleine stapel hoor. Als organizer heb ik het hier wel in de hand, ok best wel redelijk in de hand.
Ze had een prachtige set bij zich met mooie stickers en mapjes en die mocht ik zomaar gebruiken. Plotseling verdween de vermoeidheid en vond ik het heerlijk alles netjes overzichtelijk in mapjes weg te werken en te verzamelen.
Zo dat was klaar en keken we de overvolle boekenkasten aan. Studieboeken, werk-ordners, privé-adminsitratie, spulletjes waar ik niet van wist wat ermee te doen, dierbare snuisterijen, boeken die ik bij de verbouwing er tijdelijk had geparkeerd.
Opvallend was dat ik eigenlijk best wist hoe ik de indeling wilde en dat zij mij met een paar vragen in de actiestand wist te zetten. Doordat ze bij mij bleef liet ik me niet afleiden en werkten we plank voor plank door. Tussendoor werden we verzorgd door mijn lief met lekkere broodjes, gebrachte glaasjes water en heerlijk avondeten.
Ja, je leest het goed. Avondeten, want het duurde veel langer dan ik had verwacht. Ik heb een ministudeerkamertje. Maar als je echt alles uit de kasten haalt en er over moet beslissen kost dat tijd. Sommige beslissingen waren supersimpel. Maar er was ook een bakje waar ik eigenlijk liever niet naar wilde kijken. Er zaten papieren in van minder prettige zaken en daar wilde ik eigenlijk niet naar kijken. Ik had ze immers niet voor niks in dit afvalputje van de studeerkamer gestopt. Ze hoorden nergens bij, ik wilde ze niet archiveren, maar wist destijds ook niet wat ermee te doen.
Zo was er tijdens het opruimproces dus ineens een periode waarin ik me onrustig voelde, ik spullen snel in de versnipperstapel verstopte en alleen iets kon stamelen over niet-zo-fijne-herinneringen. Door gewoon door te gaan en met de vriendelijke coaching van Monique raakten die bakjes toch ineens leeg en zijn die herinneringen nu dus lekker versnipperd. Het feit dat die bakjes nu niet meer achter mijn rug staan, bakjes met niet genomen beslissingen over minder leuke zaken, wat een opluchting. Ik zit hier nu echt veel lekkerder!
En steeds maar wilde ik zo graag mijn nieuwe houten Ikea-kastje in gebruik nemen. Dat kastje stond eigenlijk symbool voor heel mijn toekomstige gestructureerde leven. Ik verwachtte heel veel van dit kastje en Monique kon me vast nog meer adviezen geven hoe het te gebruiken. Vriendelijk merkte ze op dat het nu, en daarna nog eens -nee ook nu nog niet-, nog niet de tijd was om het nieuwe kastje uit te pakken en in de kast te zetten.
Maar gevoelsmatig brandde het kastje in mijn hoofd. Als dat er éénmaal zou staan, zou alles goed komen. Wat een gedachtenkronkel.
Gelukkig heeft ze mij vertraagd en uitgenodigd eerst toch echt alles door te gaan. Ik denk dat ik namelijk acuut gestopt zou zijn zodra het kastje netjes in de kast stond. “Ja, dat kastje hè” was wat ze erover zei. “Het gaat je om dat kastje hè.”
Ze begreep me, dat kastje gaat me gewoon Het-Gestructureerde-Leven brengen waar ik zo naar verlang.
Gelukkig hield ze niet vol en mocht ik ergens op 3/4 van het proces mijn kastje inrichten. Zucht-gelukkig.
Het resultaat is een heerlijk overzichtelijk opgeruimde studeerkamer met veel minder spullen en alleen spullen die op deze kamer horen.
De boeken staan op kleur gesorteerd in mijn boekenkast. Alles staat onder handbereik.
En, het kastje staat en maakt me gelukkig!
Conclusie:
Ik vond het zo nu en dan spannend om samen met een professional organizer op te werken, maar het hield me bij de les, deed mijn vermoeidheid verdwijnen, was gezellig en ik ben zó blij met het resultaat.
Mijn bureau blijft opgeruimd en ik ga met heel veel plezier achter mijn computer zitten.
