De kracht en angst van een leeg huis, overwegingen naar aanleiding van de Netflix-serie Consumed.
In deze Canadese serie helpt een kordate en struise professional organizer, Jill Pollack, overspoelde families met zachte, doch dwingende hand hun huis en leven op te schonen. Hierbij wordt een radicale aanpak gehanteerd, welke zonder tv-programma niet makkelijk kan worden toegepast. Maar er zit iets in wat me ongelooflijk intrigeert. Namelijk de confrontatie met en het plezier van de leegte.
Radicale aanpak
Nadat de problemen in kaart zijn gebracht, waarbij de kijker beelden ziet van overvolle kamers en garages, start Jill’s radicale aanpak. De bewoners mogen een kleine hoeveelheid noodzakelijke spullen houden, maar moeten daarna alle andere spullen in grote dozen en kratten inpakken. Dit inpakken moeten ze zelf doen, alles moet door hun handen gaan. En het moet binnen een aantal dagen gebeuren. De kijker, maar ook het gezin, krijgt zo inzicht in bestaande gezinspatronen. Een vader die bijvoorbeeld gewoon gaat werken, zijn vrouw met deze enorme klus en 4 kleine kinderen achterlatend.
Als alles met moeite is ingepakt komen verhuizers alles afvoeren.
En dan is er leegte! Het lijkt alsof het huis aan de bewoners wordt teruggegeven. Ze kunnen gewoon in hun bedden stappen zonder eerst over alles heen te moeten klauteren. De meubels komen ineens weer uit. Maar nog belangrijker, de mensen worden anders zichtbaar.
Wat zie ik in deze leegte
Voor mij is het een verademing om het huis te kunnen zien, lucht, ruimte. Stoelen om op te zitten, een bank om op te hangen, een bed om in te slapen, een tafel om spelletjes aan te spelen. Het voelt als een vakantiebungalow, met de belofte van nog niet-ingevulde dagen.
Het huis blijft 2 weken zo leeg en dat geeft de bewoners de mogelijkheid om te wennen aan deze situatie. en dat is nodig. Er wordt geworsteld, genoten, ervaren wat gemist wordt, op adem gekomen.
De leegte brengt ook in beeld wat het effect was van al deze spullen op de bewoners.
Spullen geven op een bepaalde manier veiligheid. Maar ze zijn soms ook een muur tussen jezelf en de ander, je kunt je er immers achter verschuilen. Of ze zijn een reden om boos en verdrietig te zijn en te blijven. Schaamte kan de reden zijn om geen bezoek of logees binnen te laten of een etentje te organiseren.
Tijdens deze 2 weken worden veel patronen duidelijk. Wat heeft de situatie gekost en wat heeft het gebracht. Ineens wordt er weer gesproken, er worden spelletjes gespeeld. Kortom, het contact wordt positiever. Tijdens deze 2 weken wordt de kracht en angst van een leeg huis tastbaar.
Ja, zo wil ik het
De gezinnen doen natuurlijk niet zo maar mee, ze willen uit hun ellendige situatie komen.
Geleidelijk aan zien ze hoe het óók kan en hoe ze hun huis willen gebruiken. En dan is daar gelukkig ook nog een klusman, die rekening houdend met hun wensen en situatie, prachtige oplossingen verzint en het huis opknapt.
En weer opruimcoach Jill. Want na 2 weken gaat het gezin naar een grote opslag, waarin al hun spullen uitgestald staan. En midden tussen al die spullen staat Jill, in een groot, afgetekend vak. Het gezin krijgt nu 1 dag de tijd om te bepalen welke 25% van hun bezittingen mee terug naar huis gaat. De rest gaat weg of wordt weg geschonken. Het keuzeproces is niet makkelijk, want alleen de spullen die in het vak passen mogen mee terug. Jill helpt de bewoners bij het maken van de keuzes en uiteindelijk is er, na een crisis, vaak opluchting over het resultaat.
P.S. Geen foto van het programma, maar een garagesale. Het geeft wel een beeld van een uitstalling van spullen.
Hun eigen spullen in een compleet andere omgeving, dat lijkt mij voor de familie heel bijzonder. Ze hebben net 2 weken zonder die spullen kunnen leven. Spullen die hen wat hebben gebracht, maar ook heel veel levensgeluk hebben gekost.
Met nieuwe ogen naar je spullen kijken
Het voelt voor mij als een ‘depersonalisering’ van de spullen.
Wat ik hier schrijf kan natuurlijk niet. Want depersonaliseren slaat op een persoon. Maar toch werkt het volgens mij zo. Omdat de spullen niet meer in hun gewone omgeving staan, kunnen de mensen makkelijker bepalen wat echt belangrijk voor ze is. Thuis is het moeilijker iets weg te doen, want het ‘hoort’ immers in die kamer, in die kast, op die plank of daar in een berg op de grond. Dat is het beeld dat de mensen lange tijd op hun netvlies hebben zitten. Hoewel ze er last van hebben, zien ze de chaos eigenlijk niet meer.
We kennen het allemaal dat we ook onze eigen rommel soms niet zien. Tot je terug komt van vakantie en ineens met nieuwe ogen naar je vertrouwde omgeving kijkt. Zo werkt het bij deze mensen volgens mij ook.
Na het voelen van de kracht en de angst van de leegte, zien ze hun spullen met nieuwe ogen.
En dat geeft ruimte voor een nieuw begin.
Ik ga zeker alle afleveringen kijken!
Heb je Netflix? Wat vind jij van het programma?
Mooi beschreven, Marjolijn! Ik vind het ook een fascinerend programma, het mooie vind ik ook dat de ‘deelnemers’ steeds zelf blijven beslissen over hun spullen. Toch zie ik ook terugval, en dat vind ik ook weer mooi. Zo zie je weer dat er niet één methode is, en dat er zoveel verschillende oorzaken (kunnen) zijn.
Ik ben het helemaal met je eens Monique, dat dit programma natuurlijk niet dé oplossing is. Maar dat effect van die leegte dat bleef me intrigeren. Ik ga er zeker in de begeleiding toch eens mee verder werken. Eens kijken of het bijvoorbeeld lukt om alles uit 1 kamer te halen en deze dan opnieuw in te richten. In veel huizen lukt dat niet, maar wie weet. Bij een verhuizing heb je zo’n situatie natuurlijk wel.
Dat is wel zoals ik nu boven steeds ben bezig geweest met de projecten. Kamer zoveel mogelijk leeg trekken en opnieuw inrichten.
Soort van verhuizen in ons eigen huis.
Grappig dat je dit inderdaad op dezelfde manier aanpakt. Succes met je interne verhuizing.
Zo had ik het nog niet bekeken, dat beslissen over spullen makkelijker gaat als ze op een onpersoonlijke plek staan. Misschien een flinke partytent buiten het huis om die loods na te bootsen.
Dank voor je suggestie Mieke!
Een partytent, een lege kamer, een werkplek in de schuur misschien als het allemaal echt te veel voor een huis is?
Maar wat ook kan helpen is alles bij elkaar pakken en dan in ieder geval rustig uitzoeken op een aparte plek. Ook Marie Kondo doet eigenlijk zo.
Na een tip van iemand van de Facebookgroep ben ik ook gaan kijken. Heb inmiddels al 10afleveringen gezien en verbaas me nog steeds hoe mensen zo kunnen leven.
Ik heb wel gemerkt dat het verzamelen en niet weg kunnen doen van spullen een dieperliggende oorzaak heeft en wat doorwerkt in de relatie.
Dank voor je reactie Ineke. Het is duidelijk dat het voor deze mensen inderdaad geen keuze is om zo te leven. Ze zijn er inderdaad in terecht gekomen en weten er niet meer uit te komen. In die zin vind ik het super dapper dat ze dit proces aangaan en zo voor zichzelf en hun naasten proberen het beter te krijgen. De situatie is bij hen natuurlijk geleidelijk ontstaan en door deze aanpak met het creëren van de leegte wordt er wel een plotseling ommekeer gerealiseerd. Helaas is dat natuurlijk zonder zo’n televisieprogramma niet makkelijk te realiseren. Ik heb in mijn werk helaas geen grote loods tot mijn beschikking om samen met de klant dingen uit te zoeken.
Mooi verwoord Marjolijn. Deze keer kan ik niet meepraten over
het programma zelf. Ik heb geen Netflix en weet niet wat ik er zou kunnen zien. Mis het ook niet.
Boeiend dat het je intrigeert. Wanneer je naar zo’n programma kijkt, kijk je vanaf een afstand. Dat je het in je werk eens wil gebruiken lijkt me voor mensen die het huis vol hebben staan goed. Heb je ook al eens naar je eigen spullen gekeken en je voorgesteld dat jij die keuze zo moet maken, benieuwd wat dat voor gevoel oplevert.
Je noemt het woord leegte – bewust? – kan m.i. ook vervangen worden door het woord ruimte. Aan wat je ziet lijkt het hetzelfde, toch is het niet zo. Leegte is als je van alles mist, ruimte is als je van alles hebt.
Dag Feiktje, Het klopt dat ik onbewust het woord leegte heb gekozen. Normaliter spreek ik over ruimte. Maar in deze huizen is het zo vol, dat de tegenstelling het beeld van leegte oproept. Vol tegenover leeg. De mensen voelen zich volgens mij in eerste instantie ook leeg. De ruimte moet letterlijk weer gevuld worden in mijn optiek.
Pas nadat ze de leegte hebben ervaren, kunnen ze ruimte creëren in het opnieuw ingerichte huis.
Wat ben ik blij dat je dit programma laatst aanhaalde in je fb groep.
Het is voor mij een echt openbaring en stimulans gebleken , Eindelijk is de knop om en ben ik echt aan het minimaliseren geslagen.
Vanaf 14 november al 694 spullen(tjes) verzameld die of naar mijn bonusdochter gaan , naar de stort of meegegeven voor de rommelmarkt. En ik stop nog lang niet 🙂
Dat zijn heel veel spullen Mispa! Wat fijn dat de knop om is en dat je nu weet welke kant je op wilt.
Veel succes!
Als psycholoog vind ik de achterliggende patronen waarvan jij er een aantal beschrijft boeiend.
Ik vind het wel jammer dat de opzet van het programma niet te repliceren is. 99% van de mensen heeft immers geen loods om al haar bezit twee weken op te slaan.
Ik heb de hele serie ook met interesse gekeken. Het is boeiend om te zien wat het hele proces met mensen doet. Wat ik vooral ook interessant vond is het moment dat er na een aantal maanden teruggekeken werd. Soms nog netjes, soms weer rommel en eenmaal zelfs met de Noorderzon vertrokken!
Ja, dat vertrokken was wel heel fascinerend hè. Die had ik niet zien aankomen.